Iggy Pop & Josh Homme
Toen ik hoorde dat Iggy een nieuwe plaat ging maken met Josh Homme van Queens Of The Stoneage was ik eigenlijk meteen enthousiast. Iggy is het beste als hij samenwerkt met een andere grote artiest (Bowie!). Post Pop Depression heeft een sterke link naar The Idiot, en dat is een van mijn favoriete platen. Allemaal mooi dus. Deze vind ik ook uitermate geslaagd. Iggy klinkt te gek en er staat geen slecht nummer op de hele plaat. Vooral Chocolate Drops kan ik drie keer achter elkaar draaien. Trouwens; de bijbehorende live plaat, Post Pop Depression: Live At The Royal Albert Hall is ook super.
De trilogie van Swans
In 2012 kwam The Seer uit, in 2014 To Be Kind en dit jaar het laatste album in de trilogie van Swans: The Glowing Man. Het schijnt dat ze er hierna mee gaan kappen en hoewel dat erg spijtig is, had de band hun bijna 35 jarige carriere niet beter af kunnen sluiten dan met deze drie platen. Swans heeft een unieke niche gevonden tussen post rock, post punk, noise en alle andere geluiden die je associeert met de complete destructie van al het leven op aarde. The Glowing Man duurt twee uur, net als The Seer en To Be Kind. Het is echt muziek waar je voor moet gaan zitten. Tijdens het hardlopen of een lange autorit, zoiets.
Platen over de dood in 2016
We zitten in een periode waar veel oude helden in de muziekwereld het loodje leggen. Soms zien ze het aankomen. Dat overkwam Leonard Cohen en David Bowie dit jaar, twee van mijn grote helden. Hoe zwaar, maar ook hoe mooi en ontroerend dit kan uitpakken hoor je op Blackstar en You Want It Darker. Ik ga ze missen.
David Bowie - Blackstar
Daarnaast is er ook een nieuw album van Nick Cave uitgekomen. Ook deze plaat kwam in het teken van de dood te staan, ten gevolge van het zeer tragisch overlijden van zijn vijftien jarige zoon Arthur Cave. Van de drie is Skeleton Tree het meest duister. Ik ben de avond voor de release naar de aangrijpende documentaire One More Time With Feeling geweest, de film over het opname proces van deze plaat. Echt heftig. Dit was voor mij de meest bijzondere plaat van het jaar.
Jaarlijkse portie rock & roll
Oke, even overschakelen op een iets lichter onderwerp. Er kwamen een aantal platen uit van bands die ik al een tijdje ken maar er ook dit jaar weer iets moois van gebakken hebben. Vooral aan de scheurende rock & roll plaat van The Men (Kill City!) en de sfeervolle psych garage plaat van Night Beats heb ik veel plezier beleefd. Daarnaast was er nieuw materiaal van Ty Segall, Thee Oh Sees, King Gizzard, en Parquet Courts.
Death Grips
Ik heb de gestoorde noise rap van Death Grips altijd gaaf gevonden. Bottomless Pit is de meest recht-door-zee plaat die ze tot nu toe hebben gemaakt, echt een beuk plaat. Ik vind MC Ryde ook erg sterk hier. Krachtige stem maar ook eindelijk een beetje verstaanbaar. Dit is het eerste Death Grips album waar ik naar terugkeer. Wat mij betreft hun beste tot nu toe.
Neo (neo neo?) soul
Op dit komen er veel platen uit van artiesten die electro, hip hop en soul samen brengen. En er zit goed spul tussen! Beauty Behind The Madness van vorig jaar vind ik echt onovertroffen. Malibu van Anderson .Paak vind ik ook erg lekker. Paak brak vorig jaar al een beetje door toen hij op iets van tachtig nummers op het nieuwe Dr. Dre album voorkwam. Zijn stem is echt gemaakt voor deze soort muziek. Daarnaast is Malibu gewoon heel knap in elkaar gezet.
Hip hop
Voor wat betreft de hip hop releases waren er drie die er uit sprongen wat mij betreft. Dat is ten eerste de mixtape untitled unmastered van Kendrick Lamar. Het was oorspronkelijk bedoeld als een soort EP met bonus tracks die zijn opgenomen uit de To Pimp A Butterfly sessies. Hij heeft echter besloten om ze niet te masteren, geen titel namen te geven en zo koud op vinyl te drukken. Het resultaat is weer zo gaaf. Hard, rauw, jazzy.
Een tweede plaat die ik erg leuk vond was Still Brazy van YG. Het album klinkt alsof het rechtstreeks uit de gouden periode van de jaren '90 west coast komt. Ik vind z'n teksten goed, niet te moeilijk maar allemaal erg pakkend. Net als de tracks zelf.
Oja, en als je nog een old school boom bap plaat zoekt, dan dit jaar deze.
Wat nog meer
Een ander heel leuk album komt van Sneaks (Eva Moolchan). Tien nummers in nog geen 20 minuten. De meeste songs zijn gemaakt met een simpele drumcomputer en wegwerp keyboardje. De teksten bestaan soms maar uit een paar woorden. Het is slim, grappig en catchhyy.
Tot slot vond ik de donkere, post punk plaat van Arabrot erg goed (ik was niet de enige) en de noise pop / doom plaat van The Body. Beide platen die je een paar keer moet draaien maar dan worden ze ook steeds beter. Geniale titel ook, No One Deserves Happiness.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten